Adventurous & beautiful Sumatra

Na twee te gekke weken op Bali en Java met broerlief is het alweer tijd voor hem om terug te vliegen naar het koude kikkerlandje. Na hem gedag te hebben gezegd kan ik een dag later alweer gedag zeggen tegen mam en pap! Na 2 weken met Maikel gereisd te hebben is het nu tijd voor 3 weekjes reizen met ma en pa :) (na eerst nog even de laatste toets te maken….) Best gek om ze na 3 maanden weer te zien!

Na een nachtje in Surabaya slapen.. mam en pap nauwelijks bijgekomen van de jetlag, begint het avontuur met een treinreis van 6 uur naar Yogjakarta.. dat is althans wat we dachten. Na 4 uur druk kletsend in de trein te hebben gezeten stonden we plotseling stil. Na een half uur kon iemand ons vertellen dat een tegenliggende trein ontspoort was en we niet voor 10 uur ‘s avonds zouden arriveren in Yogja. Shit! Gelukkig was het echter niet onze trein die ontspoord was. Dit zegt al genoeg over de kwaliteit van de spoorwegen hier.. En de treinen zelf zien er trouwens ook niet uit zoals we gewend zijn.. vieze kapotte banken, wazige ramen met breuken en gezelschap van mensen bij ieder stop die hard KOPI KOPI, NASI, NASI roepen om wat geld te verdienen. Ik kan er wel van genieten dit met mijn ouders te doen.. hahaha. De treinreis is verder goed verlopen, het laatste stukje moesten we een uurtje in de bus zitten. Reizen op Java is echter een 10 wanneer je het vergelijkt met reizen in Sumatra…(kwamen we later achter..) Eenmaal aangekomen in Yogja kregen we extra service van de buschaffeur: afgezet worden in de straat van het hostel (dankzij mijn goede vrouwelijke gevoel voor richting en herkenningpunten ;) ). De volgende ochtend was het alweer vroeg opstaan om naar de Bourabodour en de Prambanan te gaan. 2 Hele mooie werelderfstukken op de lijst van UNESCO. Voor mij was het een tweede bezoekje, want met Maik heb ik ze ook al gezien. Nu was het echter een stuk zonniger en zag het er nog mooier uit dan de tweede keer! Na deze mooie bezichtigingen zijn we gaan lunchen in een restaurantje waar ik de vorige keer ook met Maik was gaan eten. Deze keer was de jongen die bediende echter strontchagrijnig… als ik dat geweten had… Ook de kokkin was volgens mij niet op haar best, want het hetzelfde gerecht dat ik er eerder gegeten had smaakte nu een stuk minder. Even pech. Na de lunch zijn we de mainstreet ingelopen, souvenirs, een galerij en een voedselmarkt bekijken.. en wat we daar tegen kwamen: vleermuisjes! Mmmm wat zag dat er lekker uit, behaard met scherpe tandjes, vraag me af hoe je dat op moet eten! Helaas lag het in een grote emmer dat betekend dat het dus niet vers gebakken is, anders had ik toch graag een stukje willen proeven naast de cobra die Maik en ik 2 weekjes daarvoor hebben geprobeerd.. alleen heeft maik alleen toegekeken.. hahaha, die ging al bijna over zijn nek toen hij naar de stukje gebakken slang keek.
Na het avondeten en een lekkere mc flurry bij de mac Donalds (dat hier maar 70 eurocent kost:) ) op tijd naar bed. De volgende ochtend zit er namelijk geen uitslapen voor ons in omdat om 6 uur de vlucht naar Jakarta vertrekt, vanwaar we 2 uurtjes later naar Medan, (Sumatra) vliegen :)!!!

25-10 Aangekomen in Medan proberen we meteen door te gaan naar het busstation vanwaar we met een minivan naar Bukit Lawang willen gaan. Dit gaat echter wat stroever dan gedacht.. De taxi’s die allemaal op het vliegveld staan vragen een ‘’vermogen’’ voor een klein ritje. En jonge jongen bood ons aan om ons te brengen met een auto. Flink geprobeerd om de prijs naar beneden te halen, maar na een kwartier gewacht te hebben op het antwoord van de chauffeur die nergens te bekennen was, wilde ze het toch niet voor de aangeboden prijs doen. Dan maar de beste strategie toepassen voor een goedkoop taxiritje: 10 minuten lopen uit de richting van het vliegtuig en de goedkopere taxi’s staan op je te wachten. Na een klein ritje in de taxi moesten we uitstappen in een hele drukke straat, die niet echt op een busstation leek… hmmmm. Het blijkt dat de bussen langs die straat rijden, roepen waar ze naartoe gaan, en de mensen moeten wenken wanneer ze meewillen. Een jonge gast begon een praatje met ons en vroeg waar we naartoe moesten. Hij stopten een busje voor ons en zei dat we 25.000 Rp moesten betalen, terwijl in de LP stond dat het 15.000 pp was. De prijs kan toch niet bijna met het dubbele zijn gestegen in zo’n land?! We zeiden dat we de chauffeur zouden betalen maar hij bleef maar aandringen en zei dat het okee was. Ik gaf het geld echter toch aan de chauffeer, en de jonge gast wist niet hoe snel hij een gedeelte uit zijn handen moest gissen…. De 10.000 extra bleek achteraf zijn provisie te zijn.. leugenaartje (waar ze er helaas velen van hebben in Sumatra). De rit duurde maar 2.5 uur (korter dan verwacht). We stopten in de middle of nowhere, omringt door een enorme bebost berggebied, de Jungle! :) Wat is dit een ontzettend indrukwekkend gebied!! Nooit gedacht dat het zo mooi zo zijn, net alsof we in nog een mooiere versie van jungle boek zaten, haha. Dankzij Hiskia (iemand die ik eerder met reizen tegen ben gekomen) hadden we een unieke slaaplocatie aan de weelderige rivier. Dit is genieten!:) En dan ook nog geluk met de kokkin in het dichtstbijzijnde restaurantje, wat kon zij lekker koken:) Het was ondertussen al tegen 6sen, dus veel konden we die dag niet meer doen. De volgende dag wilde we meteen beginnen met een tweedaagse jungletrekking om semi-wilde/wilde orang-oetangs te spotten. Die avond regende het echter heel erg hard, en de volgende ochtend nog steeds:) Meteen al ervaren hoe het begin van een regenseizoen eruit ziet. Toch geeft het ook een gezellige sfeer, met een warm drankje in de open lucht zitten, onder een afdakje met een machtig mooi uitzicht.
De trekking werd uitgesteld tot de volgende dag, dus besloten we die ochtend het naastgelegen minidorpje te gaan verkennen. Een boel kinderen, spelend in de rivier, een onstabiele hangbrug en het dagelijks leven in het dorp. Heel leuk om te zien, zomaar midden in de jungle.
Die middag zijn we met een ander stel en een jonge jongen, die ons rondleidde, naar een badcave gegaan. We verwachtten er niet te veel van, maar wat was die grot gigantisch groot! Iedere keer als we dachten dat we niet verder door konden lopen was er toch nog een klein nauw gangetje waar we doorheen konden kruipen en in een nieuwe grote ruimte kwamen, vol met kleine vleermuizen, spinnen en zelf vogelnestjes in de wanden waar jonkies in zaten. Schattig!! Zeker de mooiste grot die ik gezien heb:)!
Onderweg naar de grot kwamen we ook nog een weeshuis tegen die een paar jaar geleden is opgezet door een Nederlandse vrouw. In het begin woonden er 40 weeskindjes, nu nog 18. Heel mooi dat er mensen zijn die zo’n omslag maken in hun eigen leven om wat goeds te doen. Toen we verder terugliepen naar het hostel kwamen we ook aapjes tegen, ben even de naam kwijt (kom er later wel weer op), maar wat waren die mooi. Hele mooie sprekende oogjes (zit ook tussen de foto’s!).
De volgende ochtend geen regen, Yes!:) Met een blije kop beginnen aan de trekking! In de groep zat nog een Duits stelletje, Martin (een aardige Engelsman) en Paul (een lachwekkende man met een heerlijke bierpens die om de 100 meter een sigaretje op steekt en er na 5 minuten achter kwam dat dit geen ‘’plattelandswandelingetje’’ was. Hahaha, eerst baalde ik dat hij mee ging, maar wat hebben wij om die man moeten lachen!! Gelukkig was hij geen struikelblok, aangezien de gids hem af en toe zei dat hij op een plek kon blijven wanneer wij weer op en af moesten klimmen omdat er ergens een orang-oetang was gespot. Na 2 uurtjes zagen we het eerste vrouwtje met haar jonkie, wat een schatje! Snel de camera pakken en van zo dicht bij mogelijk proberen te filmen.. misschien wel iets te dichtbij. Een Japanse man van een andere trekkingsgroep, prop dat hij is, pakte wat roti om te eten. Eten & Apen is geen goede combinatie. De vrouwtje wist niet hoe snel ze uit de boom moest komen en naar de richting van het eten moest gaan, waarbij ze mij passeerde met 1.5 afstand waardoor ik snel in de bosjes naar achter terugdeinsde. Die Japanner wilde zeker graag gewokt worden volgens de orang-oetangstijl… Gelukkig was het vrouwtje alleen geïnteresseerd in de roti die ze vervolgens snel met het jonkie op at.
Op zoek naar nog maar orang-oetangs! Na een half uurtje vertelde Thomas, de gids, dat er nog eentje gespot was. Snel er naartoe dus! Weer een vrouwtje met een jonkie, deze was echt heel klein. Helaas wat minder goed te zien omdat ze omringd was door hoge bomen en vele takken. Toch heel bijzonder om ze in het wild te zien!! We hoopten ook nog een mannetje te zien, maar het blijft toch geluk hebben als je er al eentje ziet. Na 4 oerang-oetangs te hebben gezien zijn we om 4 uur aangekomen op het kamp. Een mooie locatie langs de rivier met uizicht op de enorme en vele soorten bomen. Een zeil op en boven de grond was onze ‘’tent’’ en de rivier ons ijskoude bad. Lekker na zo’n zweetdagje:) De kok van het kampje was een echte natuurliefhebber, en genietend van het uitzicht merkte hij opeens nog 2 orang-oetangs op, ver weg hoog in de bomen!! Toch nog 2 oerangs meer gezien, wat een geluk:)
Na een bad in de rivier lekker warm aankleden en in onze knusse slaapplek met zijn7venen plaatsnemen. Net op tijd voor de enorme regenbui! Na 2 uurtjes gewacht te hebben kregen we eindelijk ons avondeten.. ranzig volgens mijn moeder, maar ik vond het wel te eten (en dat zegt toch wel wat, haha!)
Na het eten hadden we nog 3 spellen gedaan, waarvan de laughing-game toch echt het toppunt was, de naam zegt het al;). Dit spel liet zien dat het ritme gevoel van mijn ouders (vooral van pap) ver te zoeken is! Daarna proberen te slapen en hopen dat het morgenochtend op is gehouden met regenen, zodat we de rivier over kunnen steken om naar de waterval te gaan. Ondanks dat het gelukkig was opgehouden, stond er wel een sterke stroming, waarop Thomas zij dat het beter was niet te gaan. Ja daaaag, komen er niet voor niets naartoe! Na wat lopen zeuren ging hij toch overstag. Paul bleef op het kamp, want dat werd toch wel wat te link voor hem.. hihi. Met tubebanden zijn we overgestoken en na een kleinstukje lopen was daar een tropische waterval:). Heerlijk om eronderdoor te kruipen en het water op je lichaam te laten klotsen.
Weer teruggekomen op het kamp lekkere ananas en meloen gegeten en net voordat we terug zouden tuben naar de ‘’bewoonde wereld’’ zag mijn moeder nog een dikke grote komodo in het water, die later nog aan land kroop. Hebben we die ook nog mooi mee kunnen pikken:)!
Het tuben was heel gaaf.. en nat. Eenmaal terug snel een lekker frisse douche, in een toptempo een curry naar binnen werken, en op weg naar Berastagi!

Met het Duitse stel hebben we een auto genomen naar het busstation, vanwaar wij 3tjes een minivan naar de plaats van bestemming moesten hebben. Wat een gedoe was dat! Toen we vroegen waar de bus vetrok kregen we het verhaal te horen dat er geen minivans meer reden en dat we verderop met een luxe bus konden gaan voor 100.000 per persoon. Maar liefst het 10 dubbele van de normale lokale prijs. Wat een grappenmaker. Een stukje verder gelopen en daar wees een man de plek aan waar de bus zou stoppen. Weer een jonge gast die op ons afkwam en ons zou vertellen welke bus het precies was, en natuurlijk zei dat we hem moesten betalen.. Jaja, het is goed geweest. Ik heb ja en amen gezegd toen we in de bus stapten. Weer een opdringerig handje door het raam om te zeggen dat we moesten betalen.. Hier trappen we niet meer in schat. De bus vetrok, gelukkig voor ons, helaas voor hem omdat hij zijn ‘’provisie’’ mis liep. Het is toch wat minder als ze je zo lopen op te naaien. Zeg dan eerlijk dat je er wat voor wilt hebben, maar ga niet lopen liegen dat de prijs is verhoogd en we onmiddellijk moeten betalen.
Na 3 uur aangekomen in Berastagi snel op zoek naar een hostel. Niet al te proper daar, maar ook was hier de kokkin iemand die aan masterchef mee zou kunnen doen:).
Op deze plek kwamen we iets meer blanke mensen tegen. Twee leuke Nederlandse stelletjes, 2 oude Duitse norse stellen, een echte ‘’caveman’’ en een manische euforische Belgisch dik vrouwtje. De volgende ochtend (Mijn verjaardag!! Zonder appeltaart:( of ander lekker gebak..) begonnen we aan het beklimmen van de Simbayak vulkaan met een Nederlands stel en een jonge Russische vrouw die er ook nog bij was gekomen. Het was een makkelijk klim, aangezien de beginpaden al aan waren gelegd en het 1904 meter hoog was. Gelukkig geen regen en een prachtig uitzicht op een nog actieve vulkaan waar een geiser flinke stoom uitspuwde!! Wauw!:) Vele rotstenen hadden een gele gloed van de zwavel en uit sommige stukken kwam ook stoom (en veel stank!) Heel bijzonder om te zien, zo zie je dat ieder vulkaan op zijn eigen manier uniek is. Op de weg naar beneden kwamen we 2 jagers tegen die op jacht waren naar apen die boomstronken zouden beschadigen. Zielig hoor. Gelukkig kwamen we ze onder weer tegen toen ze net naar beneden kwamen, zonder aapjes:). Na een lekker lunch in de hostel kwamen allemaal schoolkindjes die graag Engels wilden leren, dat ze natuurlijk goed konden oefenen met enkele backpackers die een woordje Engels spreken. Met het Nederlandse stel ben ik bij hun gaan zitten en hebben we leuk gepraat, de kinderen zijn geel gemotiveerd om Engels te leren spreken en ook opgewonden omdat ze het met buitenlandse mensen mogen doen. Na een uurtje vroegen ze of we mee gingen naar een viewpoint vanwaar je een mooi uitzicht hebt over de stad. Mijn ouders meegeroepen en een flinke heuvel opgelopen met blije opgewonden kindjes die tegen je aan praten, een leuke ervaring! Eenmaal terug had mijn moeder, zonder dat ik het wist, een paar meisjes gevraagd voor me te zingen en een jongen met een gitaar geregeld die me een Indonesische verjaardagsserenade bracht. Heel erg leuk!! De mensen van het hostel waren ook echt aardig, een gezellig familie ‘’bedrijfje’’. Na een heerlijke advocadojuice, waar ik en mams verslaafd aan zijn geraakt, lekker gegeten. Helaas werd ons ‘’dinertje’’ verstoord door de befaamde Belgische vrouw, wat kon die onzin brallen. Ze wist alles te vertellen en de lonely planet, het bekende reisboek, tja….daar klopt niks van. Na een half uur ontsnapt door te zeggen dat we een ijsje gingen kopen… hihi!

De volgende ochtend vetrokken we met onze privéchauffeur naar Lake Toba.. mam en pap wilden even niet meer de sardientjes in blik uithangen, haha. Ik vind het best:). Onderweg zijn we 2 keer gestopt, bij een enorm lange waterval met een mooi uitzicht over Lake Toba en bij een Koningshuis van het Batak volk, vroeger bekend als kannibalen. Het volk was verdreven door de Mongolen en daarom besloten ze zo afgesloten en onbereikbaar mogelijk van hun vijanden te wonen, oa op Samosir Island. Om half 2 kwamen we aan in Parapat en konden we meteen de ferry pakken naar het eiland middenin het Lake Toba. Een reiziger die we tegen kwamen heeft ons Carolina Cottages aangeraden. Het hostel zou aan het meer liggen en dus een unieke ligging hebben met uitzicht over het grote blauwe meer, omringd door enorme rotsen en bergen. Eenmaal aangekomen had de man zijn woorden waar gemaakt…. Alleen is hij ons vergeten te vertellen dat de kamers vol met mieren zaten (serieus de hele badkamer vloer zag er zwart van!!) en het personeel onvriendelijk was. Ogja, je moet het treffen. Gelukkig slapen we er alleen, ergens anders eten kan altijd:). En wat een geluk, een Duitse bakker op het Island!!! De eerste keer in 3 maanden vers bruin brood, lekker! De eerste dag zijn we het eiland te voet gaan verkennen en de tweede dag zijn we, jawel, met de scooters het noordelijke halfrondje gaan verkennen. Ma en ik samen op de scooter en pa een eigen. ’S ochtends zou er een Batakdans zijn in een klein dorpje, ongeveer 10 km naar het noorden. Dat leek ons leuk om te zien, dus op tijd op weg zodat we vroeg in de middag aan kunnen komen bij de hotsprings. En ik weet dat het onmogelijk klinkt…. Maar het is toch echt waar dat we pap kwijt raakten op een eiland van 20 bij 40 km omtrek. Ongelofelijk! Aangezien het vrouwelijk geslacht de betere en snellere rijders zijn, moesten we om de zoveel bochten even stil staan om op pa te wachten met zijn roze scootertje, haha. Zag er grappig uit trouwens, vooral in combinatie met zijn paarse shirt;p…. Toen we het weggetje tegen kwamen waarin we 5 meter verderop de scooters parkeerden rijdt pa er zo aan voorbij! Aangezien we hem niet voorbij hebben zien gaan waren we eerst nog voor de helft terug gescooterd, totdat we dachten dat het onmogelijk was dat hij nog zo ver achter ons lag. Het moest dus wel zo zijn dat hij vooruit was gereden, dus dan ook maar een stuk vooruit rijden… totdat we dachten dat hij wel zo slim was op een gegeven moment te stoppen, de weg te vragen, terug te rijden, en te bedenken dat wij ook nooit zo ver door zouden rijden. Dus maar kijken of hij toch op een of andere manier bij de Batakdans was aangekomen… Nee dus! Dan maar helemaaaaaal vooruit gescooterd waarnaar we hem uiteindelijk tegenkwamen, wat een knuppeltje, he pa!
En de grote grap: kwaad dat hij was!.. Hahahahahaha achteraf was het allemaal wel heel grappig, maar ik ga nooit meer met een man scooteren, tenzij het een scheurder is, haha;p
Vrouwenteam wint:).
Eenmaal aangekomen waren de hotsprings een flinke tegenvaller voor pa, aangezien hij natuurlijke verwachten, terwijl ik al zei dat ze onnatuurlijk waren. Dat komt dus neer op afvoerleidingen in de bergen die het water naar een bad leiden van letterlijk 1.5 bij 3 m2. Ik moet wel zeggen dat het water ontzettend warm was, dus dat is wel grappig aangezien je niet verwacht dat het zo heet uit de bergen komt.
Na wat gegeten te hebben bij een lokaal tentje weer terug scooteren. Blij dat er geen ongelukken waren gebeurd aangezien we hoorden dat 1 op de 5 toeristen een ongeluk met een scooter krijgt. Die middag zijn mam en ik nog een advocadojuice gaan drinken en is pa nog wat foto’s gaan maken.

De volgende ochtend hadden we een heerlijk vers Duits ontbijtje… en wie kwamen we tegen: Paul, van Bukit Lawang! Gezellig met zijn 4en ontbijten en Luwak koffie gedronken, gemaakt van verteerde Luwakse kattenpoep, 5 euro voor een kopje. Leuk om geprobeerd te hebben, maar het heeft de smaak van een espresso, maar dan 10x erger. Niet echt lekker dus. Paul had het goed naar zijn zin op het eiland na de vermoeiende jungletrekking. Hij had een goed lux appartementje uitgezocht, haha;p.
Na het ontbijt besloten we om opnieuw een poging te doen om met de scooter naar de dans te gaan. Ik had echter geen zin dat Paul met ons meerijd, gaan we dadelijk nog langzamer. Ik verbood het mijn moeder te vragen of hij met ons meeging (eigenlijk wel een beetje gemeen). Het is wel echt een type die straks valt waardoor wij voor de tweede keer de dans zouden missen (dat is wat ik van tevoren al zei…). Na gelukkig op tijd te zijn aangekomen arriveerde Paul op het laatste moment… en zoals ik al suggereerde was hij gevallen en zijn fototoestel kwijtgeraakt. Ik vond het wel zielig voor hem, maar moest er ook wel stiekem om lachen.. had het nog zo gezegd!
De Batakdans was een stijve takken dans. Een kunst om zo stijf te zijn. Ik dacht dat de vroeger kannibalen wel een wildere agressieve dans zouden hebben.. haha. Wel leuk om gezien te hebben en zelf nog mee kunnen doen, wat een wild feest:).
Eenmaal veilig teruggekeerd weer een heerlijke advocadojuice gedronken bij Samosir viallages, op een verhoogd hutje met een mooi uitzicht over het meer. Daarna was het alweer tijd om terug te gaan naar Parapat met de ferry, en vanuit daar met een minibusje naar Bukittinggi te gaan.

Om 9 uur zou de minivan ons ophalen bij het restaurantje waar we naartoe waren gebracht door de man, genaamd Ricardo, met een travelagency op Samosir waar we de rit hadden geboekt. Onthoudt dit goed, want met deze man moet je geen afspraken maken. Het begon allemaal al ‘’goed’’ toen we op werden gehaald door 2 jonge gastjes die geen Engels konden praten en door de straatjes scheurden. Reden hun de hele weg??! En wie moest er nog meer opgehaald worden? Gelukkig stopten we na nog geen 10 minuutjes bij een ander restaurantje waar er van chauffeur werd veranderd en een Engels stelletje ook instapten. Helaas kwamen daar ook nog 3 locals bij. In totaal zaten we dus met 10 man in een minivan, bedoeld voor 7 personen met geen bagage. Dat betekende dus flink proppen en zweten… 16 uren lang. De man was werkelijk waar te onbeschoft voor worden. Hij reed als een malloot (je kon wel zien dat hij ervaring had), was enorm egoïstische en continu aan het roggen en spugen. Hier gaan we dan. ’s Nachts in een overvolle, hete minivan, met een zak van een chauffeur, op weg naar Bukittinggi. ’s Nachts werd het heel mistig en kwamen we in een file terecht. Er bleek een grote landslide op de weg te zijn, waardoor alle bussen en vrachtwagens stil stonden. Gelukkig konden we na een halfuurtje door de modderpool heen reden, waarnaar er nog een volgde. Om een uur of 2 stopten de auto en stapten de chauffeur en locals uit. We hadden geen idee wat de bedoeling was en namen aan dat ze gewoon wat wilde eten ergens. Na 2 (!!!) uur in de auto te hebben gewacht bleek dat de chauffeur had liggen tukken bij het wegrestaurant. Hij communiceerde totaal niet met de rest van de mensen in het busje, en de wagenzieke meid (die overigens de hele weg had moeten overgeven) lachte hij letterlijk uit. Je weet niet wat je meemaakt! De driver was de hele weg erg moe en was zelfs aan het knikkebollen. Toen we vroegen of hij niet van driver moesten ruilen zei hij niet moe te zijn en trapte nog eens extra op het gaspedaal. Mam en ik hebben niets anders gedaan dan de hele weg billen knijpen en de driver goed in de gaten houden.. het laatste wat we willen is het ravijn in rijden. Na gestopt te zijn voor het ontbijt hadden we bijna besloten met een taxi verder te gaan. Het was echter nog maar 3 uur rijden, maar dit was toch wel heel onverantwoordelijk. Om 2 uur ’s middags kwamen we aan, nadat hij 5 km voor Bukitinggi nog een koffiestop van een uur had gemaakt. Wat een lul! Nou, ik gunde hem nog geen blik waardig toen we uit stapten. De foto van de ‘’hond’’ kunt u vinden in het album. Deze man heeft zijn reclame verdient. Als je ooit in Sumatra bent moet je echt opletten met wie en waarmee je rijdt. Sowieso niet reizen met een minievan of lokale bus van Parapat naar Bukittinggi, bijna niet te doen en gewoon echt te onverantwoordelijk.

Het hostel waar we naartoe wilde gaan viel helaas tegen. Geen ramen in de kamer, de muren waren beschimmeld en het stonk. Gelukkig was het tweede hostel wel erg netjes en het werd gerund door een aardig oud stelletje, waarvan de man iedere ochtend een heerlijk uitgebreid ontbijt maakte. Zonder overdrijven: toast, boter, 2 soorten jam, thee, koffie, mini pancakes, chocolade cake, een hard gekookt eitje, banaan en papaya. Het lekkerste en meest uitgebreide ontbijt dat ik ooit in hostel gehad heb!
Vlak na de aankomst zijn we om een uur of 3 gaan lunchen bij een tentje en wilde we daarna een paar uurtjes slapen, om vervolgens nog ergens wat te gaan eten en een planning te maken voor de volgende dag. De paar uurtjes slapen die om 5 uur ingingen, resulteerde echter in de klok rond slapen… wat natuurlijk niet zo gek is, aangezien we die nacht geen oog dicht hadden gedaan en op waren tot 5 uur ‘s middags. Gelukkig konden we diezelfde ochtend nog een dagtour regelen rondom Bukittinggi.

3-11 Na een lekker uitgebreid welverdiend ontbijt zijn we naar verschillende mooie uitkijkpunten gereden rondom Bukittinggi. Helaas was het af en toe wel wat bewolkt, maar toch hadden we nog aardig goed zicht. Een bezoekje gebracht aan een zilversmid, aan een dorpje met vele Minankabau huisjes waar vroeger veel Nederlanders woonden, aan een oud lief lokaal vrouwtje (waarvan we minibanaantje meekregen) en aan een suikerriet fabriekje. Dat was echt heel leuk om te zien, van het beginproces waarin ze het riet zo klein mogelijk maken zodat er sap uitkomt, het sap daarna flink koken en als laatste in een mal doen zodat je een soort klompje karamel krijgt. Na dit alles gezien te hebben zijn we via 44 road, de bekende straat met 44 bochten, richting het Minanjau meer gereden. We hebben een heerlijke lunch gehad aan het meer… ook al moesten we wel een uurtje op ons eten wachten (in totaal waren er 4 toeristen meer). Alles gaat hier met een slakkengang, vooral betreft eten koken (en dan ook nog wanneer ze met 4 mensen in de keuken staan!) Qua productiviteit valt hier nog wat te leren. Enfin, het eten smaakte goed:)
Terug in Bukittinggi zijn we even naar een internetcafeetje gegaan, waarvan internet te traag was waardoor de mail niet geopend kon worden… haha, dat is geen verassing. Dan maar gezellig kletsebetsen onder het genot van een juice en bedenken wat we de volgende dag gaan doen.
Harrau Valley it is! Na een rit van 1.5 uur kwamen we de volgende ochtend aan in een ontzettend mooie vallei. Enorme rotspartijen die stijl aflopen omringen een breed uitgestrekt stuk bos en rijstevelden waarin in het midden een rivier kabbelt. Met de regentijd hadden we dit keer geluk, want hoe meer regen, hoe meer watervallen in de vallei… en klein zijn die zeker niet!! Wauw! Een unieke plek om te zijn. Eigenlijk wilde we overnachten bij Abdi (over gelezen in een reisverslag), maar de driver kon de plek van het hostel niet vinden. Dan maar in eco loge, waar wij de enige toeristen waren! Het had wel een hele mooie ligging en het eten smaakte ook weer goed. De jongen die bediende was alleen een gevalletje apart…

Die nacht werden we wakker omdat er allemaal aapjes op ons dak liepen, haha. Grappig om te horen. ’s Ochtends hebben we de andere kant van de vallei verkent en kwamen we Abdi homestay tegen. Deze had ook wel een mooie ligging, alleen was het er iets primitiever. Abdi was heel aardig en bood ons een tochtje aan naar de 4 verborgen watervallen met zijn broer. Leuk! We werden ook vergezelt door een Duitse man die in zijn eentje reist.. zou ik toch niet willen hoor, in je eentje in een gebied zitten waar nauwelijks een stukje blanke huid te zien is… Voordat we naar de watervallen gingen liet hij ons 2 enorme torren zien, zo groot als de palm van je hand! Om dit te zien moesten we langs een stier lopen met een jonkie, die ze wel heel goed beschermde. Na een mislukte aanval zijn we er een flink stuk omheen gelopen, even schrikken was dat!
Onderweg naar de watervallen zijn we nog langs een huisje gekomen waar 3 vrouwtjes chips aan het frituren waren. Lekkere grote ronde chips met maïs, nootjes of minivisjes erin. Het smaakte goed en hadden op de terugweg daarom een pakje verse notenchips gekocht:) De watervallen waren een plaatje! De laatste was moeilijk te bereiken doordat we door een rivier moesten lopen en steile wanden op en af moesten, maar het was de moeite waard!!

’s Middags was het alweer tijd om te gaan, maar voordat we terugrijden nog even betalen voor de nacht…. Die veel duurder was dan afgesproken. Dat moet je niet aan mij vertellen. Afspraak is afspraak. Je krijgt je verdiende fooi, maar niet de prijs die nooit genoemd is. Het is toch altijd wat met het betalen hier..
Na onze zoveelste advocadojuice te willen gaan drinken in een restaurantje kwamen we een Duiste jongen, Dominique, tegen, die we ook al tegen kwamen tijden de tour rondom Bukittinggi. Hij vertelde veel in Thailand gereisd te hebben en me wel wat tips wilde geven, graag! Die avond zijn we dus met zijn 4tjes wat gaan eten, de beste saté die ik ooit gegeten heb!!! Na de uitwisseling van nuttige tips en wat gekletst te hebben zijn we die avond ook nog naar een Minankabau dans geweest. Deze was wel wat leuker dan de Batakdans. De vrouwen en mannen hadden mooie kleurrijke en sierlijke kledij aan en bewogen mooi. Na de 11 verschillende dansen waren we wel heel moe geworden en was het ondertussen bijna 12 uur. Eerst lekker douchen en dan gaan slapen klonk ons goed in de oren.

De volgende dag zijn we zelf nog wat rondgelopen in Bukittinggi, hebben Japanse tunnels gezien en velen aapjes, en zijn flink wat voedsel in gaan slaan voor het reisje naar Padang die zelfde middag en de vlucht naar Denpassar de volgende ochtend. In Padang aangekomen was het nog een heel gedoe om een hostel te vinden. Eentje had de prijs van een hotel in Nederland, de ander had alleen kamers zonder raam, beschimmelde muren en een mottenballen stank. De derde poging slaagde, een net hostel met een stapelbed, gerund door 2 jonge jongens. In het hostel kwamen we een Duitse meid tegen waarmee we wat zijn gaan eten en een wandeling van 2 meter over het strand hebben gemaakt. Wat was dat vies daar! Overal afval en het zand zat vol zandvlooien. De eettentjes die op het strand lagen waren rommelig, vies, en omringd door zielige, kleine en veel te magere katjes. Je snapt niet waarom de mensen dit niet schoon houden, echt niet. Zo’n kleine moeite om een prullenbak neer te zetten. Die zouden ze eens moeten promoten vanuit het westen, want hier hebben ze er duidelijk nog nooit van gehoord.
Na het avondeten en een lekker ijsje zijn we gaan slapen, alleen wilde ik die niet echt vatten. Pfff wat een warme kamer, ook al stond de fan hard te blazen.
Om 3 uur opgestaan en op weg naar het vliegveld, waar onze vlucht om 6 uur vetrok naar Jakarta, vanwaar we een uur na aankomst alweer naar Denpassar vlogen:). Tijd voor een relaxte laatste 5 daagjes met mam en pap na een hele avontuurlijke, bijzonder mooie en vermoeiende rondreis in Sumatra! De prachtige jungle van Bukit Lawang, de orang-oetangs, Lake Toba omheind door enorm begroeide rotspartijen, de dodemansrit van de Batakrijder, het culturele Bukittinggi en de bijzonder mooie Harrau Valley met de gotsende slanke watervallen… Een reis door Sumatra om nooit te vergeten!!!!! =D

Onder het kopje Bali kun je het vervolg vinden... een stuk korter want jullie ogen zullen we moe zijn geworden;).