Surabaya & Surroundings

Hoihoi allemaal!

Tijd voor weer een kleine update! Er zijn ondertussen al een paar weken verstreken in Indonesië waarin ik weer heel wat tripjes heb gemaakt. Het lijkt al een hele tijd geleden sinds we hier zijn gearriveerd en de tijd vliegt. Het is bijna moeilijk om op te noemen wat ik tot nu toe allemaal al gedaan heb. Ik zal proberen het op de goede volgorde te vertellen en niets te vergeten!

27-8 De eerste schooldag. Tenminste.. dat zou het moeten zijn. De avond van tevoren hebben we een mailtje ontvangen dat alle lessen die dag niet doorgingen. Dat betekend lekker uitslapen! Dacht ik… Tot op de dag van vandaag ben ik IEDERE dag (op eentje na) wakker geworden van het moskee gelal, dat om 04.15 begint. Als het uit mijn raam kijkt staat die praktisch in de ‘’achtertuin’’. De moskee ziet er mooi uit, maar daar is het ook mee gezegd. Ik had verwacht dat ik wel sneller zou wennen aan de geluiden en het ‘’gezang’’, maar de volume staat op maximaal en het stemgeluid wilt schijnbaar graag functioneren als mijn wekker. Rond een uur of 5 val ik weer in slaap, maar half 7 ben ik weer wakker door de warmte en het licht. Het begint me een beetje uit te putten…
Ondanks de weinig slaap die ik krijg toch iedere dag proberen er zoveel mogelijk uit te halen. Lijkt soms wel of we Java willen leren kennen in een sneltreinvaart, haha.

De volgende dag hadden we les om 6 uur, dus de hele dag vrij om iets anders te doen! We besloten daarom maandagavond uit te gaan. De club in de shopping mall waar we naartoe zijn geweest heet Foreplay. Hier heb je trouwens gigantische shopping malls, waarin je geheid verdwaalt als je de weg niet kent. De een is nog moderner dan de andere, best gek in een land als Indonesië. De club was ook echt modern en ze draaide goede muziek, totdat een of ander karaoke-achtige band begin te zingen…. Niet echt mijn ding. Het is trouwens best duur om hier uit te gaan, voor een pilsje betaal je wel 4 euro. Dit heeft natuurlijk ook te maken met de cultuur. Ze drinken hier bijna niet omdat het geloof voorschrijft dat het niet mag, vandaar dat ze hier niet veel drank verkopen het best moeilijk is om er aan te komen. Vandaar de hoge prijzen. Westers eten is hier trouwens ook heel duur. Gokje wagen wat een pot nutella kost?.... Jawel, 4.50 … en dan heb je een klein potje! Muesli? 5 euro! Yoghurt? 3.50! Dit zorgt er wel voor dat je meer in de Indonesische cultuur integreert hoor, maar nasi als ontbijt is het tot nu toe nog niet geweest, haha.
Na een gezellig avondje stappen de volgende dag een beetje niksen, boodschapjes doen en de omgeving wat verkennen, om 6 uur ’s avonds naar school. De les duurt tot kwart voor 9, dus dat betekend als een lamme tak luisteren naar de Fundamentals of Human research management. Vanwege de warmte en dagbesteding eet je iedere keer best laat, dus voor 6 uur eten gaat het niet worden. Het gevolg: met z’n alle na de les om 9 uur nog naar een straatrestaurantje!
De volgende dag alweer de laatste les van de week. Lekker hé, vier dagen achter elkaar weekend:) Genoeg tijd dus voor uitstapjes en langere tripjes. Die avond zijn we naar de Lava lounge geweest. Een hele gezellige en chille lounge waar een drankje gelukkig volgens de Nederlandse standaarden is. Een plek om naar terug te gaan!

Aan het begin van iedere week bedenk je je wat je dat weekend kan gaan doen. Met Alex en Marthe ben ik naar Chinatown en Arabic town geweest. Heel leuk om doorheen te lopen! We hebben ons wat eerder uit de taxi laten droppen om nog door kleine straatjes te lopen waar je het ‘’echte’’ Indonesische dagelijks leven ziet. Veel huisjes hebben allerlei kleuren en het ziet er allemaal heel levendig uit. De mensen kijken je aan alsof je je in de dierentuin staat. Haha, ze zien natuurlijk zelden een blank persoon omdat in de kleinere straatjes iets buiten de stad nooit een toerist te vinden is. Arabic town is de meest orthodoxe plek in Surabaya. Overal op straat kan je bakso eten (tofu) en roti kopen, dit zijn allerlei zoetige broodjes waar ze hier verzot op zijn. Behalve eentje zijn ze allemaal niet te eten.. Je voelt de gaatjes in je tanden al bijna spontaan ontstaan, haha. Onderweg naar de meest belangrijke moskee van Surabaya (vanuit deze moskee is de Islam als eerste in Surabaya verspreid) liepen we door een vismarkt, gelegen in een heel smal straatje. Overal lagen verschillende doden vissen en bleven ze ook aangevoerd worden in grote blauwe tonnen vol met water. En wat een geur!!.. Wel heel leuk om te zien hoe dat hier echt op straat gebeurd. Het is trouwens ook heel goedkoop wanneer je daar vis koopt, voor een kilo betaal je 0.50 cent en dan heb je een dikke verse vis uit de zee! Toen we in de buurt waren van de moskee werden we weg gestuurd, te bloot natuurlijk. We besloten ook niet om ergens een sjaal te kopen omdat de moskee er niet zo indrukwekkend uit zag. We zijn toen in een ‘’luxer’’ restaurantje wat gaan eten, waar schijnbaar ook een groot feest aan de gang was. Toen ik naar de toilet ging kon ik door de kier van de deur kijken en zag allemaal vrouwen in een grote zaal feest vieren. Een meid op de gang vertelde dat haar tante ging trouwen en dat er dan een feest van tevoren werd gehouden met alleen alle de vrouwen bij elkaar. Ik durfde het bijna niet te vragen, maar vroeg toch of ik een kijkje mocht nemen…. Ze pakte meteen mijn hand vast en nam me mee naar binnen. Ze vond het schijnbaar leuk en bijzonder om een westerse even een kijkje te laten nemen op het trouwfeest, en ik natuurlijk ook!:) Een hele club met vrouwen, gekleed in mooie kleurrijke jurken, genietend van het eten en de muziek. De bruid droeg een prachtige jurk en haar haar en make-up waren heel mooi gedaan. Ik moet zeggen dat zie hier heeeeel flink uitpakken! Heel leuk en bijzonder om te zien! Na het eten zijn we naar Chinatown gelopen en hebben we onderweg nog een heel erg lekker roti broodje gegeten (nog even achter het recept aangaan!). Helaas was het al best laat en begon het ook al schemerig te worden. De meeste winkeltjes waren al dicht en het was erg rustig op straat. Wel zijn we nog een hele mooie en authentieke Chinese tempel tegengekomen waar we binnen een kijkje mochten nemen. Meteen toen je binnenliep werd je bedwelmd door de geur van wierrook en rook die van 3 meter lange en 30 cm dikke kaarsen afkwam. Overal lagen offers en je had het gevoel alsof je in een mysterieuze spirituele plek terecht was gekomen.
Na deze bijzondere ervaring zijn we teruggelopen richting Arabic town waar we een taxi aan hebben gehouden om weer naar ‘’huis’’ te gaan;).

De volgende dag ben ik met Rosalie, Juna, Lisa, Reinoud en Robbert naar de mangrovebossen gegaan. Dit zijn bossen die half onder water staan wat er natuurlijk mooi en sprookjesachtige uit ziet. Na een tochtje in een oud bootje zijn we via rieten paden die in het water stonden naar een rieten open huis gelopen dat ook in het water was gebouwd. Een heel afgelegen plekje waar je wel een paar daagjes kan chillen en kan genieten van de zeewind! Nadat we terug waren gevaren zijn we er nog wat locale (rare) snacks gaan eten, tussen de rondlopende kippen en apen. Een aap probeerde iedere keer voedsel te stelen uit het open keukentje en was heel brutaal, maar niet te dicht bij in de buurt komen dus, moet er niks van hebben!!
In de namiddag kwamen we aan bij mp (Metropolis, het appartementencomplex waar de meeste uitwisselingsstudenten verblijven). Ik besloot toen zelf de buurt even te verkennen en ben met mijn fototoestel op pad gegaan. Als je enkele minuten verwijdert bent van de main street zie je weer het ‘’echte’’ Indonesische leven. Velen straatjes met allemaal uithoekjes waar huisje opgepropt tegen elkaar aan liggen. De buurt is heel levendig. Overal zie je veel mensen, kraampjes en spelende kindjes op straat. Ik voelde me heel even een vreemde vogel in de bijt, want alle mensen keken je aan alsof je van een andere planeet kwam, haha. Mensen die naar buiten kwamen omdat anderen zeiden dat er een ‘’bullie’’ (westerse) te zien was en kindjes die achter je aan kwamen lopen… een blanke op straat is een hele happening!
Na een tijdje gelopen te hebben raakte ik aan de praat met een vrouwtje die met haar kindjes op bezoek was bij de opa en oma. Ze begon allerlei vragen te stellen en heeft me een rondleiding gegeven in het huis van haar ouders. Ook kreeg ik allerlei versnaperingen aangeboden (lekkere verse cashewnoten). Heel leuk om te zien hoe zo’n huis er van binnen uitziet. Ik moet zeggen dat het best groot was en het er niet vervallen of oud en vies uitzag. Een strakke blinkende vloer en vele kamertjes, met een hele mooie oude keuken. Ik vond het fijn om te zien dat ze een goed dak boven hun hoofd hadden en absoluut niet in erbarmelijke omstandigheden leven. Als je het huis ziet zou je niet denken dat het er van binnen zo uitziet en het ook nog best groot is. Na heel wat te hebben rondgelopen en een gezellig kletspraatje met het vrouwtje besloot ik maar eens terug te keren omdat het al heel schemerig was en tegen 6 uur (al twee uur onderweg). Ik dacht dat ik een rondje had gelopen en niet ver van mp zou zijn, maar daar had ik me goed in vergist! Toen ik de straat uit liep had ik helemaal geen herkenningspunt.. oeps… Schijnbaar was ik een straat in gelopen die je helemaal naar de andere kant van Surabaya leidt, want toen ik enkele mensen vroeg hoe ik lopend naar mp kon gaan keken ze me aan alsof ik op mijn achterhoofd was gevallen.. hahahaha, achteraf was het wel grappig, maar op dat moment baalde ik wel flink. Vooral omdat ik met opzet geen geld of mobiel mee had genomen omdat niemand het dan van me kon stelen. Een taxi was nu echter wel handig geweest, maar daar had ik dus geen geld voor. Ik had ook helemaal geen enkel idee welke kant ik op moest dus bleef maar aan mensen vragen (ook met heel wat gebarentaal) welke kant mp op was. Gelukkig kwam ik na 20 min op dezelfde plek ronddwalen een jongen tegen die zei dat hij met me mee zou lopen, tenminste, dat dacht ik. Hij moest even iets halen en dan kwam hij terug. Nou, dat iets was dus zijn scooter.. hmmm… moet ik dat wel doen?? Er zat niks anders op dus besloot de lift aan te nemen en sprong achterop. Pfffff wat een trip in dat chaotische verkeer, bij een jonge kerel die als een malle door alle bochtjes sjeest, met mij achter op… zonder helm. Nu maar hopen dat hij echt begrijpt en weet waar ik naartoe moet. Na een klein half uurtje kwam mp in zicht! Wat een opluchting!:) Ik schrok toch best hoe ver ik was gelopen, volgende keer maar iemand meenemen en in ieder geval geld voor een taxi terug! Toen hij mijn nummer vroeg vertelde ik hem zijn nummer aan mij te geven en dat ik hem zou bellen wanneer we een keertje met meerdere internationale studenten wat kunnen eten. Hij vertelde namelijk dat hij het leuk vond om kennis te leren maken met mensen uit een andere land met een andere cultuur en het belangrijk vond om goed Engels te leren spreken. Dit was wel het minste wat ik heb aan kon bieden!

Een paar mensen waren al naar Bromo geweest, een vulkaan op Java. De zonsopgang zou heel mooi zijn, zou ook de omringende bergen. Dit heeft ons heel nieuwsgierig gemaakt, dus dat weekend ook nog op naar Bromo! Om 11 uur ’s avonds zijn we met een gehuurd busje en chauffeur vertokken richting Bromo. De reis er naar toe was zo’n 3 uur, en dan moest je nog een klein uurtje omhoog met een Jeep en een kwartiertje lopen om naar het viewpoint te gaan. Het punt waarop je een heel mooi uitzicht hebt over Bromo, de omringende bergen en natuurlijk de mooie zonsopgang. Het zou mooier zijn dan wanneer je op de Bromo zelf staat, dus besloten we alleen naar het viewpoint te gaan. Verschillende mensen zeiden dat de zon opkwam om 5 uur, wat me eigenlijk best sterk leek.. Maar okee, beter te vroeg vetrekken dan te laat. Dit had echter tot gevolg dat we al om 2 uur aankwamen en 2 uur moesten wachten totdat de Jeep om 4 uur omhoog ging! Pffff.. lagen we daar met zijn zessen half gaar in de auto, proberen om wat te slapen. Toen het 4 uur was zijn we met de Jeep, dat uiteindelijk wel een groot hobbelpaard leek, omhoog gereden naar de top. Een weg van zand, gaten en grote rotsstenen tussendoor is niet heel erg comfortabel. Een heel avontuur om al met een Jeep omhoog te komen, haha! Na nog een klein stukje lopen hadden we een heel mooi uitzicht en konden we de zonsopgang zien, gelukkig net op tijd! Ik moet wel zeggen dat het een heel verschil was met de Rinjani op Lombok. Er waren heel veel lokale toeristische bewoners. Het leek wel DE toeristische trekpleister van de weide omgeving. Dit was wat minder en het voelde ook minder speciaal om er te staan omdat je zelf natuurlijk heel weinig hebt hoeven te doen om op het viewpoint te komen. Ook al was het uitzicht wel adembenemend mooi, aan de Rinjani kan het niet tippen;)
Wijzelf leken trouwens ook een toeristische trekpleister. Heel wat mensen die met een blanke op de foto wilden…. Hier zouden we flink wat geld mee kunnen verdienen, haha!

De week erna weer les van maandag tot woensdag en donderdag maar meteen weer een dagtripje doen:) Met Saira, Jessy en Felix ben ik naar de oude Kalimas haven gegaan, waar nog wordt geïmporteerd en geëxporteerd. Indrukwekkend om te zien hoe dat gaat in dit land met weinig moderne faciliteiten. Oude mooi schepen dienen als transportmiddel en goederen worden veelal met de hand gedragen. Je ziet de mannen enorme dozen optillen en vraagt je af of ze de volgende ochtend nog wel rechtop kunnen lopen. Hahaha, makkelijk dus! Nadat Jessy (ze kan Indonesisch spreken omdat haar moeder hier vandaan komt) gevraagd had wat er in de dozen zat bleek het kroepoek te zijn! Toen we over de haven liepen werd er weer heel wat geroepen en gelachen.. Bullies! Gelukkig doen de mensen aardig tegen je en zijn ze niet lastig of schuw. Het einde van de haven naderde en we besloten nog een moskee te bezoeken die een paar honderd meter verderop lag. Onderweg kwam we langs een voetbalveld waar heel wat jongentjes aan het voetballen waren. Felix besloot even mee te doen en dat vonden ze maar wat leuk! Heel wat drukke kindertjes kwamen om je heen staan roepen en zingen, helemaal opgewonden, haha. Het blijft gewoon grappig.
Toen we verder liepen werden we letterlijk de hele weg achtervolgd door een groep jongetjes die iedere keer de naam van hun favoriete voetbalteam riepen. Op een gegeven moment wel een klein beetje irritant. Maar leuk voor hun dat ze zo opgewonden waren.. tja, blanke mensen zien maken ze niet iedere dag mee! Onderweg kwamen we ook nog een figuur tegen die helemaal was verkleed als een ‘’gelaarsde’’ kat. Hij liep langs alle kraampjes met roti en ging voor de kraampjes staan dansen en sloeg tegelijkertijd met zijn zweep op de grond. Hihi, dat zag er echt heel raar uit want het was gewoon een volwassen man. Hij bleek dit gewoon als werk te doen, een beetje verkleden en entertainen. Ja, je moet wat he…
De moskee was helaas een kleine tegenvaller, maar verderop stond wel een hele mooie die nog niet helemaal af was gebouwd. Het was ondertussen al bijna 5 uur, dus hebben we een taxi gepakt en zijn we naar Jessy gereden waar we eerst nog in een ‘steakhouse’ zijn gaan eten (dat later trouwens helemaal geen steaks bleken te zijn) en daarna terug naar mp zijn gegaan.

Op de universiteit hebben we 2 hele aardige Indonesische meiden leren kennen die vertelden graag met ons wat te willen doen. Op vrijdag zijn we met 6 meiden gaan shoppen in de Autumn mall, de traditionele mall van Surabaya. Ik ben nog steeds onder de indruk van de grootte van de malls en de honderden winkels. Ik wilde graag een tas kopen om mijn spullen in te doen als ik naar de uni ging, want het enige dat ik had was een plastic zak…. Helaas niks kunnen vinden. Alleen lelijke plastic neptassen waar je nog 20 euro voor moest betalen.. en tja, ik probeerde wel af te dingen.. maar voor die ‘’rijke’’ bullies doen ze niet snel de prijs naar beneden:(.
Daarna zijn we naar het huis gereden van Laily want we wilden graag Indonesisch leren koken en ze vertelden ons dat haar ouders een restaurant hadden waar we dat konden doen:).
Ik wist niet wat ik zag toen we er waren! Een heel lux en groot restaurant in de buitenlucht, lage houten tafeltjes met een houten overkapping, omringd door gezellige lichtjes en met een uitzicht over een klein riviertje die langs alle tafeltjes liep. Het huis dat erbij lag was een heel groot huis, deze mensen hadden duidelijk niets te klagen! Omdat er met zo veel man waren was het een beetje moeilijk om met z’n allen te koken, dus hebben we gekeken hoe de koks nasi goreng, kip en verse vis maakten met het simpelste keukengerei en heel wat kruiden. Daarna zijn we met zijn allen gaan eten en had Laily nog een paar gerechtjes bijbesteld. Het drankje dat we uiteindelijk van haar kregen was volgens haar een echte aanrader, dus besloten we het maar uit te proberen… Ik heb nu geleerd dat het beter is maar niet te veel uit te proberen hier, want 99 van de 100 keer is het niet wat ik denk dat het is.. Pohhh wat was dat een zoet jelly drankje!! Als ik nog een paar slokken had genomen was ik waarschijnlijk veranderd in een stuiterbal. Na gezellig met zijn alle getafeld te hebben zijn we nog naar een Wajung voorstelling geweest. Shanti en Laily waren niet meer mee gegaan want Shanti (22 jaar) moest voor 10 uur thuis zijn en Laily moest nog een lange rit naar haar tweede huis maken. Ze heeft ons bij Jessy afgezet, want tegenover het huis van haar tante was de Wajung voorstelling, een typisch Indonesisch poppenspel. Het was wel heel leuk om te zien hoe ze dat doen, met papieren figuren en hoofden, licht en een grote witte achtergrond beelden ze een heel verhaal uit. Na 20 minuutjes hadden we het wel al gezien, want we snappen natuurlijk niets van de taal en het bleek een drama stuk te zijn. Ook waren we moe van de hele dag dus verlangden we naar ons bedje!:)

De volgende dag zijn we met een clubje naar de zoo geweest. We hadden gehoord dat het niet echt de moeite waard was en dat de dieren ook niet goed verzorgd werden. Maarja, denk dat je hier sowieso niet veel moet verwachten van een dierentuin... De zoo zag er inderdaad somber en kaal uit. De dieren zagen er gelukkig wel goed gevoed uit, maar ze leefden in een heel klein kooitje of op een klein omheind stukje karige kale grond. Zielig om te zien. Ook hadden ze een aap helemaal vetgemest (waarschijnlijk zodat die niet weg kon lopen).. en vastgebonden aan een paal. Ze wilden geld verdienen door kinderen met de aap op de foto te laten gaan, heeeel erg zielig! Je snapt ook niet dat de mensen hier dat niet onethisch vinden. We zijn maar snel verder gelopen. Helaas liepen we weer iets tegen het lijf waar we niet echt blij van werden. Een stel jongens die op olifanten zaten en ijzeren gereedschappen in hun handen hadden met een scherpe pin om de beesten in toom te houden. Ook maar weer snel verder lopen dus. Best wel wat beesten gezien, maar geen een zag er blij en levendig uit. Het zou niet een dierentuin zijn waar een westerse voor zijn plezier naartoe gaat.

De volgende dag was er een groot Kite Festival dat we niet wilden missen! Vliegeren is hier heel populair en je hebt speciale stukken platte grond (waar veel wind staat) waar je dit kan doen. Met Jessy, Saira, Felix, Shanti en Laily zijn we in de ochtend op tijd vetrokken om naar het meest noordelijke puntje van Surabaya te gaan aan zee, omdat sterke wind natuurlijk belangrijk is. De vliegers waren in allerlei soorten en maten, sommige waren wel 7 meter lang en een meter breed!! Het zag er mooi uit en het was voor de media de moeite waard om er op af te komen. En ja, dan zijn wij degene waarvan ze ook een foto willen maken. Haha. Een man vroeg ik een klein interviewtje met hem wilde doen voor de camera en wilde vertellen wat ik van het Kite Festival vond, vooruit dan maar! Na een tijdje gekeken te hebben mochten we ook zelf gaan vliegeren. De vlieger was al de lucht in, dus het enigste wat wij hoefden te doen was de vlieger vasthouden en de wind zijn werk laten doen;). Bij het festival lag een oud en een nieuw strand waar we overheen zijn gelopen. Voor kinderen was er van alles te doen en werd er ook een showtje gehouden met een heel klein aapje die vastgebonden was aan een touw. De aap kon op een heel klein fietsje zitten en de man die het touw vast had gaf er dan een ruk aan om de aap vooruit te laten komen op de fiets, heeeeeeel erg zielig! Wat een eikel! Had zin om dat touw te pakken en om zijn eigen strot te binden.. Tja, wat kan je eraan doen hé. Niet kijken en gewoon doorlopen is denk het verstandigste… Aan het strand hebben we nog verse kokossap gedronken uit een kokosnoot en zijn daarna nog een Chinese tempel gaan bezoeken, waar dichtbij in de buurt ook enorme indrukwekkende beelden stonden van Ganesha en draken. Vraag me af en toe echt af hoe ze die dingen maken en op hun plaats krijgen! Na deze bezichtiging zijn we naar plekje gereden waar we wat hebben gegeten en gedronken. Ik besloot toch maar weer wat uit te proberen…. Een advocado juice… en die was lekkerrr!:) Die ga ik ook maken als ik terug ben in Nederland, geen twijfel aan! Die avond ben ik nog met Saira en Dina naar een shopping mall geweest. Dina, een vrouw die op de international village werkt, vind het leuk om veel met internationale studenten te doen en wilde graag met ons naar de mall. Ze is 27, maar ziet eruit en gedraagt zich als iemand van onze leeftijd:-p. Na gezellig wat geshopt te hebben zijn we nog een drankje gaan drinken en toen was het toch echt beddtijd na zo’n lange dag en vermoeiende week! Ik moest desalniettemin de volgende ochtend om 6 uur weer op omdat om 7 uur de les begon, jeeeeeej:)!

De week erna werd het wel eens tijd om de bioscoop hier uit te proberen. Altijd een verassing als je hier iets gaat doen of uitprobeert, wat niets is hetzelfde! Gelukkig draaide ze ook Engelse films (wel met Indonesische ondertiteling) en ze waren ook redelijk nieuw. Marthe en ik besloten Red light te kijken, de andere gingen namelijk naar een horror… waar wij dus niet zo veel trek in hadden.. Van tevoren zijn we eerst wat gaan eten in de mall en hebben toen wat chips gehaald voor onder de film:) De film was echt een goede spannende actie! Het ene schrikmoment na het andere, maar gelukkig geen bloederige beelden, haha.
De dag erna ben ik met 3 meiden gaan shoppen in Royal plaza. En kort broekje kunnen kopen (kan je hier niet genoeg van hebben!) maar helaas weer geen tas….
Dat weekend zijn we meegegaan met een citytour die door de universiteit was georganiseerd. We waren met de meeste internationale studenten aanwezig en zijn met busjes door Surabaya gereden om een bezoekje te geven aan het oude marineonderzeeër, ‘’Monument of Heroes’’ en ‘’House of Sampoera’’. Het marineschip werd gebruikt in de oorlog van 1945 tegen de Nederlanders. Het was best indrukwekkend om dit van binnen te zien. Je kan je bijna niet voorstellen dat daar tientallen mannen maandenlang onderwater door hebben gebracht. Bij het ‘’Heroes’’ monument worden ieder jaar de vele doden herdacht die om zijn gekomen in de oorlog. Het huis van ‘’Sampoera’’ is een sigarettenfabriek, en zonder grapjes, je weet niet wat je ziet!! In de sigaretten wordt hier ook een ander kruid gestopt (ben heel even de naam kwijt), dus rook heel de fabriek/museum daar naar. Het viel me eerlijk gezegd best mee, het stonk niet. Toen we met een trap omhoog gingen in het museum hadden we uitzicht over een binnenplek van de fabriek, waar 400 werknemers aan het werk waren. Sigaretten rollen, knippen en inpakken. Er werd verteld dat achter het gebouw nog een veel grotere zaal was waar nog eens 4000 mensen aan het werk waren. Het is niet normaal meer als je die mensen aan het werk ziet gaan, net alsof je een film aan het kijken bent en deze op een paar seconden play-forward staat, ongelofelijk!!!! Best zielig als je bedenkt dat deze mensen dit soms voor hun hele leven moeten doen om geld te verdienen, maar als het van de andere kant bekijkt zijn ze vaak ook blij dat ze een baan hebben. Na dit bezoekje zijn we met zijn alle gezellig gaan lunchen. Ryza had allerlei gerechten besteld zodat we van alles uit konden proberen en gezellig konden tafelen.
Diezelfde avond ben ik nog met Jessy, Saira en Ryska naar een real-life spookhuis geweest. Wat is het jammer dat ze dit niet in Nederland hebben!!! Met zijn 4tjes moesten we door donkere kamertje lopen waar poppen, maar ook echte mensen zich verscholen hielden. Soms kon je het verschil niet goed zien, dus wanneer iemand bewoog en met een echte kettingzaag tevoorschijn kwam schrok je je werkelijk helemaal dood!! Snel de andere kamer in rennen waar je in eerste instantie niets zit, maar er dan opeens een lilliputter in een creapy smeagel pakje tevoorschijn komt.. hahahahaha, het was zo grappig allemaal! Je schrikt wel maar 1 seconde erna krijg je de slappe lach… Wat was dat leuk!:)

De dag erna, zijn we met zijn zevenen naar Madura geweest, een eilandje net boven Surabaya die met een grote nieuwe brug verbonden is aan het vaste land. Madura stond vroeger altijd bekend om de wulpse mooi vrouwen die er woonden. Mannen dronken er vaak een traditioneel drankje, Jamu Madura, waarvan ze opgewonden werden en niet bang waren om op de vrouwen af te gaan. Dezer dagen staat Madura bekend om de strenggelovige moslims die er wonen en om de wekelijkse conflicten. Een traditionele sport op Madura is Bull racen. Stieren worden mooi aangekleed en bereden door een klein jongetje die zo snel mogelijk aan de overkant moeten zien te komen. We wilden deze traditionele sport toch graag zien en besloten we daarom met een busje en chauffeur te gaan, zodat we ook niet te veel met de lokale inwoners in aanmerking zouden komen. Je weet natuurlijk nooit hoe zulke mensen op westerse reageren en we werden al door verschillende mensen gewaarschuwd dat we voorzichtig moesten zijn.
’s Ochtends vertrokken we om 5 uur. Het was 4 uur rijden en om 9 uur begonnen de races. De heenreis (terugreis trouwens ook) was nog een heel gestress, want de chauffeur, die eigenlijk de weg behoord te weten, wist niet eens de weg van mp naar de universiteit, dat eigenlijk alleen inhoud dat je de straat uit moet rijden….. dit betekende niet veel goeds. Gelukkig waren Jessy en Dina erbij die beide Indonesisch kunnen spreken om af en toe de weg te vragen en de man een standje te geven, haha. Toen ik begon te denken dat we nooit aan zouden komen waren we op de plaats van bestemming!! Hehe. Een keer maar nooit meer met deze bal gehakt. De stierraces werden gehouden op een open zandvlakte waar lokale bewoners al een publiek hadden gevormd. De stieren werden bereden door hele kleine smalle jongetjes, je weet niet wat je ziet! Dit natuurlijk om het gewicht zo licht mogelijk te houden. We mochten in een uitkijktorentje zitten waar al 4 andere zaten van mp die de vorige dag al waren gegaan. Bij een bull race bereid een klein kereltje dus 2 stieren. De jongen staat op een houten plank die aan de nek van de stieren is vastgemaakt en naar de grond toe afloopt. Bij de start worden de oren en de staart van het beest vastgebonden om zo min mogelijk tegenwind te hebben. Om de dieren op te fokken krijgen ze het traditionele drankje op hun neus gesmeerd om opgewonden en vol adrenaline te raken. Wanneer het startschot gaat krijgen ze een elektrische stoot met een of andere stick en worden ze met een houten stok heel hard tegen hun billen geslagen. Toen ik met Alex was gaan kijken hoe het er aan toe ging bij de start kon ik mijn ogen er bijna niet meer toe dwingen ernaar te kijken, zo zielig.... De beesten hebben billen die zwart zien van de littekens en na afloop ook bloeden. Ze worden ook heel hard aan hun staart getrokken wanneer ze aan het rennen zijn. Ik ben niet echt van deze traditie te spreken moet ik eerlijk zeggen. Toch is het bijzonder om te zien hoe dat gaat in deze cultuur, ook al zou ik het liever anders zien. Je merkte trouwens ook wel aan de mensen die er waren dat ze wat vijandiger en onvriendelijker waren dan de mensen in Surabaya. Gelukkig dat we er maar een dag zijn.
Op de terugweg zijn we nog even uitgestapt langs het water om een paar leuke foto’s te maken. De mensen die vlakbij het water woonden kwamen allemaal kijken en waren voor de verandering wel heel aardig! Daarna langs een strand gereden en in een grote uitkijktoren geweest waar we een heel mooi uitzicht hadden over de velden en de zee. Hierna wilden we nog een moskee gaan bekijken, maar omdat die ongepeperde bal nog tig rondjes moest rijden voordat hij wist welke richting naar Surabaya leidt hadden we dat niet meer gered. (De auto hadden we namelijk tot 5 uur gehuurd). Toen we aankwamen heb ik de mevrouw eerlijk verteld wat we van de driver vonden, ook al deed hij wel zijn best… denk alleen niet dat ze wat met ons advies doet, maar ze hoeft niet te verwachten dat dit een lopend bedrijfje wordt… Achteraf hebben we wel een hele leuke en gezellige dag gehad en hebben we nog een stukje dieper kennis kunnen leren maken met de cultuur!
En dan……. De volgende dag weer op om 6 uur om naar school te gaan:) Wil iemand me dragen??

De afgelopen weken heb ik heel wat gezien van Surabaya en iedere dag leer ik de cultuur en de mensen beter kennen. Vaak komen de mensen aardig over, maar na een gesprek met een ‘’moderne’’ moslima merkte ik dat het geloof diepgeworteld zit en ook deze mensen zo hun vooroordelen hebben over blanken. Ook al lijken de mensen op het eerste gezicht allemaal aardig en vriendelijk, er schuilt veel jaloezie, afgunst en egoïsme in hen waardoor zelfs familieleden elkaar benijden en in de steek laten. Ik ben benieuwd hoeveel ik nog meer te weten ga komen over de diepe geloofsovertuigingen van de mensen en alles wat zich afspeelt binnen de gesloten deuren…

xxxxxxx


P.S…..Voor de mensen die het leuk vinden om een kaartje te sturen :-) :

Metropolis Apartment
Jl. Raya Tenggilis No- 127
Surabaya – Jawa Timur, Indonesia


http://www.mijnalbum.nl/Album=U8GT8OOB