Cultureel, vulkanisch Lombok & Diving Island Gili!

Na net onze reis door Maleisie te hebben gehad en een paar dagen in Indonesie te zijn geweest is onze tweede reis alweer begonnen! Na 2 introductiedagen vliegen we donderdag om 1 uur naar Mataram (16-8), de hoofdstad van Lombok. Nummer 1 van het’’ to do’’ lijstje in Lombok is de Rinjani trekking, 3 dagen trekken door de jungle om de top van de Rinjani vulkaan te bereiken. Ryza, de hoofdrolspeelster in het uitwisselingsprogramma, heeft ons aangeraden om daarom malariatabletten te slikken. Op het laatste moment hebben we die dus nog opgehaald bij de apotheek, gelegen naast de universiteit. (Op hoop van zegen dat het geen neppe troeppillen zijn die bijwerkingen hebben..!) Een half uurtje in de taxi naar het vliegveld en dan een uurtje vliegen naar Mataram, van waaruit we de local bus hebben gepakt om 2 uurtjes naar Senggigi te rijden. Rond 3 uur (op Lombok is het een uur vroeger dan op Java), werden we afgezet voor Sonya’s hostel, wat een service! ‘’Primairy hostel’’ is echter een betere naam voor de plek waar we sliepen, want wat was het weer heerlijk primitief! Een gat in de grond, waarbij je je ontlasting handmatig moet doorspelen met een emmer water en een heerlijke ijskoude douche waar het water er met een zielig eenzaam piesstraaltje uitkomt. Gelukkig hadden we in de Lonely Planet gelezen dat er in de buurt een restaurantje was waar ze lekkere curry’s hadden. Dan hebben we tenminste nog iets om onszelf te verwennen!:)
Na de lekker curry zijn we naar een toerist-agency gelopen ons te oriënteren op de dingen die we allemaal op Lombok konden doen. Na wat onderhandelingen en overleg hadden we onze planning al klaar voor de komende 9 dagen!

17-8 De tweede dag op Lombok hadden we een citytour. We hadden een privéchauffeur die ons door heel Lombok heen reed en we mochten zelf aangeven waar we naartoe wilden en wat we wilden zien. Om 9 uur werden we opgehaald, om vervolgens heel wat te zien van Lombok. Lombok wordt ook wel het vroegere Bali genoemd, omdat het toen nog net zo uniek, mooi en toeristloos was. Als eerste zijn we gestopt bij een Hindoeïstische begraafplaats. Er lagen allemaal grote altaars, heel indrukwekkend! Het lijkt we of het een hele happening is om de overledene te eren en te aanbidden. Het zag er wel mooi uit, veel kleuren en sierlijke symbolen. Hoe groter en mooier het graf, hoe rijker de familie was. Er was zelfs een graf in de vorm van torentje, dat betekende dat de overledene vroeger een leider was. Na de begraafplaats zijn we langs oude Nederlandse huizen gereden en zijn we gestopt bij de oudste haven van Lombok, die nu niet meer in gebruik is maar wel nog veel mensen wonen. Vrouwen met grote emmers op hun hoofd gevuld met grote watermeloenen, onbezonnen kindertjes die spelen met stokken en een vrouw die op straat een handwasje doet in een grote teil, hele families die ’s middags samen gezellig warm eten, wat een cultuur! Mooi om te zien hoe mensen met heel weinig toch heel content schijnen te zijn.
Na deze eye-opener zijn we nog naar een Floating house (een tempel omringd door water), een weaving village (een historisch dorpje waar vrouwen nog traditionele kleden maken) en een pottenbakkerij gegaan. Een leuk weetje is dat een vrouw daar volwassen en onafhankelijk is wanneer ze goed kan weven. Kleine meisje leren het dan ook al van jongs af aan. Ook zijn we naar een ander historisch dorpje geweest waar nog allemaal huizen stonden in de trend van hoe ze 40 jaar geleden nog woonden. Tussen deze bezichtigingen hebben we onderweg nog veel gezien van de cultuur en de mooie rijstvelden. Toen ik wilde stoppen omdat ik het uitzicht wel een foto waard vond, zijn we een klein paadje ingelopen die naar een sprookjeshuis leidde, omringd door een kleurrijke en sierlijke tuin. We kwamen nog niet aangelopen of er kwam snel een oud vrouwtje naar buiten gerend die begon te wuiven en allemaal kreten begon uit te slaan!! Hahaha, snel wegwezen dachten wij dus! Nog geen paar seconden later kwam er echter een andere vrouw naar buiten, de dochter van de oma, die gebaarde dat we mochten komen en heel enthousiast haar huis wilde laten zien en ons een heerlijke vrucht liet proeven (milk sabu was volgens mij de naam). Wat is het toch leuk om enthousiast en warm verwelkomt te worden door iemand die heel hartelijk is en ons een kijkje wilt laten namen in haar manier van leven!! Na deze hele leuke happening zijn we naar Kuta gereden, het meest zuidelijke stadje dat een heel mooi strand zou hebben. En dat was gelukkig niet gelogen! Een wit strand met een helderblauwe zee, omgeven door prachtige rotspartijen (en geen toerist te zien!). Na een strandwandeling nog even genieten van het mooie uitzicht onder het genot van een mango-juice. Het enigste wat een beetje stoorde waren tal van kinderen die maar naar je toe bleven komen om armbandjes proberen te verkopen, een heel klein beetje irritant…..
Na het mooie Kuta zouden we nog naar een lokale markt gaan, maar dan zouden we de zonsondergang missen vanaf een Hindoeïstische tempel, dat wel een beetje jammer zou zijn.. Meteen maar naar de tempel dan, en we waren gelukkig nog net op tijd!:) Een leuke bijkomstigheid was dat er net een paar Hindoes fruit en bloemen aan het offeren waren, en iedere keer wanneer ze hadden gebeden plakten ze een bloemblaadje op hun voorhoofd. Het zag er allemaal heel mooi, kleurrijk en bijzonder uit!
Onze dagtrip zat erop en we bedankten de ‘’privé chauffeur’’ hartelijk en vonden dat hij wel een fooitje had verdient:).

18-8 Na nog een overnachting in Sonya’s aka ‘’primaire’’ hostel zijn we de volgende dag vetrokken naar Gili, waar ik mijn SSI/Padi zou gaan halen:) We zijn eerst naar de kust gereden om vanuit daar met de bood naar Gili Trawangan te gaan. Mijn duikinstructeur had gelukkig (hoe kan het ook anders) zijn connecties op het eiland en heeft voor ons een plekje geregeld voor niet meer dan 10 euro per nacht voor 2 personen, de goedkoopste overnachtingsplek op het eiland, en een goede ook! De kamer was tot mijn verbazing groot, schoon, netjes, had een normale wc die doorspoeld en uit de douchekoop kwam een groot gezelschap van stralen:). Diezelfde ochtend kon ik meteen al beginnen met mijn eerste duikles. Omdat Juna geen Padi wilde halen kon zij zichzelf 3 dagen vermaken met luieren, zonnen en foto’s maken, maar ik ging aan de slag met volle zin! Na uitleg over het gebruik van alle equipement mocht ik meteen in het open water al een aantal oefeningen gaan doen. In het begin is het even wennen, met een inhalator onder water ademen, maar na een tijdje gaat het allemaal makkelijk. Ik was wel even verbaasd dat ik niet eerst in een zwembad oefeningen moest doen, maar gelukkig gingen we in zee maar 2 metertjes diep. Even later kwamen er meerdere mensen aan boord (3 Franse kerels waarvan er een wel leuk uitzag, haha!) en gingen we met z’n allen een duik maken, voor hun de tweede, voor mij de eerste.. Spannend, maar wel heel leuk! Je ziet al hele mooi dingen wanneer je nog heel ondiep onder water bent!

Het eiland was vergeleken met de andere plekken waar we zijn geweest heel toeristisch. Gili Trawangan is een eiland waar je alleen naartoe gaat om te duiken of voor zon, zee en strand. De eerste avond zijn we gaan eten bij een tentje waar het eten goed en lekker was, alleen in opvallende kleine porties werd geserveerd.. nog maar wat bijbestellen dan!;) Na een relax avondje (en een beetje duiktheorie leren) in bedje kruipen en slapen, dachten we.. Omdat de Ramadan tot zijn einde was gekomen was het die avond groot feest met flink wat geblèr en gekakel van de moskee, waarbij de ene de andere met luidheid van stem wel iedere keer leek te overtreffen! Jezus! Ook hebben we kunnen genieten van knallend vuurwerk, het leek wel oud en nieuw! Maar slapen zat er dus helaas niet in…
19-8 Na het ontbijtje die ochtend volgde duikles 2. Er waren nu veel meer mensen dan de eerste keer, een stuk of 5 Chinezen erbij. In het begin baalde ik wel een beetje, maar later bleek het wel leuk te zijn om met meerdere CHINEZEN te duiken, vooral omdat zij bekend staan om overal een foto van te maken… dus dat heeft opgeleverd: een paar leuke onderwaterwereld pics!:) In de middag volgde de 3de duik, waar we al 20 meter diep gingen! Zonder dat je het merkt ga je zelf steeds iets dieper, meezwevend met de stroming en de rest van de onderwaterwereld. Wanneer je zo diep zit en naar boven kijkt is het net alsof je in een oneindig groot aquarium zit, omringd door prachtige vissen, waar je zonnestralen die het water binnendringen bijna kunt voelen;) Groot, klein, plat, rechthoekig, lang, rood, paars, blauw, reuzenschildpadden en zeesterren. De onderwaterwereld is te groot en te veelzijdig om op te noemen!!
Na de 3de duik het zoute water van me afspoelen en met zijn Juna en Mark, een Nederlandse jongen die ook een paar keer mee had gedoken, op zoek naar een restaurantje om wat te eten. Als toetje een lekker mango smoothie en dan maar even wat leren…. (gek gevoel zo op vakantie!)
20-8 De laatste duikles is alweer aangebroken. Dit keer duiken we met 8 mensen, waarvan 6 al gevorderd. Een paar keer kreeg ik een stoot van een beginner boven mij, maar gelukkig bleef de inhalator waar die moest zijn! Het was een meisje die pas 11 jaar was die meedook… wel erg jong hoor, want duiken is echt niet zonder gevaar! Weer hele mooie scholen vissen gezien, kleine nemo’s in zwierend koraal, regenboogvissen en grote felle vissen met ronde uitpuilende ogen, wauwie!
Na alweer de laatste duik, sniksnik (wat gaat dat toch snel!), lunchen en aan het examen beginnen, even laten nakijken en jaaaa mijn SSI is binnen!:) Dat moest natuurlijk gevierd worden, dus wat doe je dan?! Uitgaan! Na het eten (waardig om te zeggen: Gadu Gadu, een heerlijk groentegerechtje met spicy pindasaus, zeker uitproberen als je hier bent!) klaarmaken voor ons eerste stapavondje na een aantal weken niet op stap gaan:). Er scheen een feest te zijn in Blue Marlin, waar een goede dj zou draaien, en dat bleek ja! Een hele gezellige avond gehad, veel gedanst en kunnen genieten van de breakdancekunsten van lokale, gespierde en flexibele Indo’s die er een echt showtje van hebben gemaakt!

21-8 De volgende dag was het weer tijd om terug te gaan naar Lombok, waar we nog een nachtje in Senggigi zouden slapen om vervolgens ’s nachts om half 5 op te staan om naar Senaru te worden gebracht, de plek waar de Rinjani trekking zou beginnen! We besloten ons die avond dus nog maar even te verwennen door een haarmasker te nemen, want je haar heeft flink wat te voorduren met al die zon en het zoute zeewater! De hairtreatment bleek echter een lachertje!! Degene die de behandeling bij ons deden leken we 2 meiden geplukt van de straat die voor de eerste keer in aanmerking kwamen met het haar van iemand anders.. dan maar zelf het heft in handen nemen en hun wat werk ontnemen…. Zoals veel van jullie weten is mijn al genoeg verpest, en dat wil ik niet nog een keer laten gebeuren;)!
22-8 Na een nachtje in een logeerkamertje van Sonya’s huis te hebben geslapen (ze had geen plek meer in haar hostel) om half 5 opstaan, even opfrissen en wachten op het vervoer naar Senaru! Na half gedut te hebben zijn we na 2.5 uur aangekomen in Sanura, waar we werden ingedeeld in groepen. Onze groep bestond uit 3 iets oudere stelletjes, 2 Duitse meiden, 2 Nederlandse jongens en een Fransman. En grote groep dus, geleid door Sammy, de gids. Iedere groep vetrok iets later dan de andere, zodat het niet lijkt alsof je met honderd berggeiten een berg aan het beklimmen bent. Ontbijt, lunch, avondeten en water was inbegrepen, dus liepen er ‘’poorters’’ mee de berg op om ons van die behoefte te voorzien. Poorters moet je je voorstellen als kleine tengere (HELE) gespierde (relatief) jonge Indo’s, die met een dikke stok die in hun nek ligt met aan ieders kanten 2 grote manden met etenswaar en flessen water, de jungle in gaan en de vulkaan beklimmen. Als je dit ziet kan je je ogen niet geloven! Het is namelijk al bijna mission impossible om het te doen wanneer je een rugzak om hebt, laat staan met al dat gewicht in je nek! En dan ook nog met een tempo, daar zeg je u tegen! Het kan niet anders dan dat ze al zo klein als koters die berg op gingen en het nu doen met 30 kilo gewicht in hun nek en een sigaretje in hun hand!! Bijna bizar!
Je merkt al vrij snel dat het geen trekking is voor mensen beneden de 40 jaar, tenzij in topconditie.. Vanwege de warme ijle lucht begin je al snel te hijgen als een hond.. pfff, en dat moet 3 dagen lang duren. Gelukkig hadden we een leuk gezelschap, dus wanneer je genoeg lucht hebt leuk met elkaar kletsen en genieten van het wonderbaarlijke uitzicht. De eerste dag zijn we bijna naar de top van een berg gelopen tegenover de hoogste berg en de vulkaan. Zo hoog dat je tussen de wolken loopt, en na een uurtje wanneer je naar beneden kijkt zie je een prachtig wolkenveld onder je! Rond 5 zijn we aangekomen op de plek waar we zouden overnachten. De poorters maken een tentenkampje en bereiden het eten, en dat was lekker! Net als de lunch kregen we iedere keer rijst of noodles met genoeg groenten en altijd ei of kip.
Voor het avondeten konden we de zonsondergang zien, een plaatje! Maar wanneer de zon verdween was het me toch verrekte koud! Daar hadden ze ons wel beter voor mogen waarschuwen, ik met mijn korte shortje dat net onder mijn bil valt en een geleende trui, Brrrrrr!! Gelukkig mocht ik van Franny, een van de Duitse meiden, een legging lenen. Alle beetjes helpen:) Na gezellig gegeten te hebben in het pikkendonker rondom een klein kampvuurtje, op tijd naar bed (zo’n 8 uur).. Haha, klinkt gek ja, maar je bent kapot na een dag ploeteren, en wanneer het ijskoud en pikkedonker is wil je niets liever dan in je slaapzak liggen!
Ook al ga je zo vroeg naar bed omdat je moe bent en fysiek bent uitgeput, door de kou slaap je barweinig, ook wel eigenlijk een beetje onmogelijke onder die condities.. Na dus een nachtje niet slapen om half 7 op om met een bananenpannenkoekje je ontbijt te beginnen. De tweede dag van de trekking zouden we naar het kratermeer lopen, waar een eindje verderop hotsprings liggen waar we lekker in kunnen badderen!:) Sounds good to me!!
De weg naar boven is heel divers, heel veel stijl omhoog, boomstronken, stenen, grote passen, relingen waar je je aan vast moet houden, en vooral diepe afgronden! Heel wat water drinken en goed eten is een vereiste, want de lichamelijke inspanningen die je moet leveren zijn niet niks, vooral niet als het 3 dagen achter elkaar is met weinig slaap! Onderweg kan je wel genieten van iedere keer een nog mooier uitzicht. Het is net alsof je een fotoboek binnen bent gestapt of in een of andere documentaire van een vulkaan, haha! Vooral wanneer je de krater van de vulkaan ziet, omringd door helderblauw water, lijkt alles te mooi om echt te zijn! Na een paar mooie foto’s op weg naar de hotsprings. Even een warm badje voor onze spiertjes. Bij de hotsprings waren allemaal tentenkampjes van locals die daar hun vakantie doorbrengen. Heerlijk om te relaxen, maar je moet er wel wat voor over hebben om er te komen! Met Franny en Mark, een Nederlandse jongen, zijn we naar de heetste hotsprings gegaan, tja, als je het doet, doe je het goed en ga je niet in een lauw badje springen he.. haha! Wie heeft er nou een bikini nodig als je een vulkaan gaat beklimmen, die neem ik mooi niet mee… Toch een beetje stom om dat te denken. Gelukkig had ik een boxershortje bij en mocht ik een T-shirt lenen van Mark, en dan even een voetje in de hotspring om te voelen of het wel echt warm is… HEEETTT!! SOOOWEE! Zo gek, midden op een berg waar het koud is, dobberen in een bijna te hete hotspring. In een woord: heerlijk! Je kan er bijna geen genoeg van krijgen. Na bij de locals te hebben gebadderd (wat trouwens heel grappig was, want meestal gaan alle toeristen naar hun ‘’eigen’’ hotspring) zijn we naar de minder warme hotsprings gegaan waar de rest van de groep was en je ook een mooi zicht had over de hotsprings die met watervalletjes in elkaar over liepen. Dit was wel een plekje waar je de hele vakantie door kan brengen ja! Helaas zat de tijd er daar weer op moesten we nog een stukje verder lopen om te lunchen, om daarna bijna naar de top te gaan waar ons tentenkampje alweer klaar zou staan. Pfff wat een tocht! Aangezien Franny, Vivi en ik redelijk snel waren, hadden we iedere keer de groep gepasseerd. Van Sammy moesten we iedere keer op de rest wachten, maar het is nog vermoeiender om na ieder klein stukje te pauzerenen en om dan weer in het ritme van je lopen te komen. Gelukkig konden wij met zijn 3tjes doorlopen ook al vond hij dat eigenlijk niet zo fijn omdat hij bang was dat er wat gebeurde, maarja, dat kan ook als je achter hem loopt.. (wel lief, zo zorgelijk!) Eenmaal aangekomen was het al snel tijd voor avondeten en nu nog eerder naar bed, want die nacht moesten we om 2 uur op om 3.5 uur naar de top te klauteren! Dit kan je niet anders doen dan in de nacht, want overdag wordt je levend gebakken. Na dus weer niet slapen om 2 uur uit de slaapzak kruipen, hoppa de koude nacht in! Een paar biscuits en een hete kop 2 met flink wat suiker erin als ontbijt, en op naar de topp! En dat was afzien!!! Dit was serieus de grootse uitdaging die ik ooit heb gehad. De weg naar de top was ontzettend zwaar, dus veel zweten en het toch ijskoud hebben,.. brrrrrrrrrrr in een panty, kort shortje, trui en een dikke lakenzak die ik maar om mijn hoofd heb gewikkeld op weg naar de top om een mooie zonsopgang te gaan zien! Het pad was in het begin heel stijl, waardoor je je aan een railing op moest trekken om een hele stap omhoog te zettem. Daarna volgde een oneindig pad van grindsteentje, waarbij je iedere keer de helft van de pas teruggleed naar beneden, zo frustrerend! Al snel liepen we weer met zijn 3tjes vooraan, en besloten we ook door te lopen om niet de zonsopgang te mensen op de top. Zo voorbereid als ik was had ik (natuurlijk) ook geen zaklamp of hoofdlampje bij. Franny, met wie ik uiteindelijk nog alleen liep, was mijn redding in nood! Toen we nog met zijn tweetjes waren, sjokkend tussen allemaal locals die veel toeristen achter zich lieten, hebben we me toch een goede techniek gehanteerd om ons naar boven te verplaatsen! Eerst Franny iedere keer een paar passen naar boven, mij bijschijnen met haar hoofdlampje als ze een paar seconden stil stond zodat ik naar boven kon, en dat dan iedere keer weer herhalen. Klinkt als een heel gedoe, maar het werkte erg goed! Na 2 uur flink te hebben geploeterd besloten we aan een poorter te vragen hoe lang het nog naar boven zou zijn.. ..een uur! Oh nee he, niet zo lang! Hoe kan dat nou met ons tempo? Nog meer ertegenaan dan! Na een half uurtje dezelfde vraag gesteld… nog een uur! Ja daaaag.. dat kan dus niet he! We besloten maar op ons eigen gevoel af te gaan en hielden onszelf voor dat we er bijna waren. Na voor de derde keer dezelfde vraag te hebben gesteld kregen we het antwoord dat we wilden horen… 5 minuten!!:) Toen we bijna op de top aankwamen steeg onze adrenaline en we wisten niet hoe snel we er naartoe moesten ‘’rennen’’, hahaha! En daar sta je dan. Op de top van een vulkaan, hoger kan je niet gaan, een onbeschrijfelijk mooi uizicht over het landschap en kratermeer, in de vrieskoude vroege ochtend, om naar een mooie zonsopgang te kijken. Wat een gevoel van euforie gaat er dan door je heen! Zo onwerkelijk allemaal!! De zon kwam om 06.20 op, dat betekende dus nog een dik half uur lang vernikkelen op de top om te wachten op de zon.. met onze camera’s natuurlijk paraat! (En dan is het natuurlijk leuk dat de batterij van je fotocamera net leeg is… gelukkig had ook de camera meegenomen en de foto’s krijg ik van Franny toegestuurd:-) ) Later arriveerde Vivi, Melle (een andere Nederlandse jongen), het Duitse stelletje en een Zwitserse meid van de groep. Wat ben ik trots op ons!:) De zonsopgang was natuurlijk een plaatje om te zien, zo ook de rest van het omringende landschap en de drie Gili eilanden die je in de zee kon zien liggen. Na te hebben genoten van het uitzicht weet je niet hoe snel je weer naar benden moet gaan vanwege de kou. Geen gevoel meer in tenen, handen en gezicht. Nog 1 minuutje langer en je verandert in een ijssculptuur. De weg naar beneden was precies hetzelfde als de weg omhoog, dus weer heerlijk stijl en een fijn kiezelstenen pad waardoor er tal van steentjes in je schoenen kwamen. Daar waren ze wel aan toe ja, een schuurbehandeling! Op de terugweg besef je pas echt wat een afstand je af hebt gelegd en hoe gevaarlijk stijl het is. Slim om ons van tevoren hier niet op te wijzen, anders denk je wel een paar keer naar voordat je er aan begint! Met een dekentje (geleend van Franny:) ) om me heen en Vivi in haar handdoek gewikkeld proberen we zonder vallen naar beneden te gaan. Het waaide echter best wel hard, waardoor Vivi haar handdoek verloor toen ze even wat water ging drinken. Toevallig liep er een poorter achter ons die als een gek de afgrond in duikt om een HANDDOEK te pakken. Wat een malloot zeg!! Krijg je geen hardverzakking van alle inspanningen om de top te bereiken, krijg je het van hem! Toen hij de handdoek te pakken had kon hij moeilijk naar boven door het wegzakkende grind, dus snel onze handen vrijmaken om hem een handje te helpen en naar boven te trekken. Pffffff wat een avonturen allemaal!
Bijna beneden aangekomen kwamen we nog een aantal aapjes tegen, zo gek, zomaar even een aantal aapjes tegenkomen, hihi.
Terug op het kamp staat ons ontbijtje met sandwiches en een pannenkoek al klaar, en dat heb je ook hard nodig. De laatste dag bestond alleen nog uit de berg aflopen. De eerste 2 uur waren vermoeiend omdat het heel stijl was en het pad vooral bestond uit boomstronken, zand en stukken waar je flinke passen naar beneden moest zetten en je jezelf ook vast moet houden om niet naar beneden te vallen. Na de lunch resteerde er nog maar 1.5 uur op een fijn plat stuk. De hele weg terug heb ik vooral met Franny gelopen. Heel gezellig gekletst over van alles en nog wat, en wat heeft zij al veel reiservaring zeg! 9 maanden alleen door Amerika gereisd en gewerkt in het buitenland. Leuk om al die verhalen en belevenissen aan te horen:) Beneden aangekomen moesten we wachten op de rest van de groep om daarna met zijn alle een jeep in te stappen die ons weer naar Senaru bracht, de plek waar het allemaal begon. Dat was ook al een avontuur op zichzelf, met 14 man in de achterbak van een Jeep zitten die als een gek door alle bochten heen scheurt! Eenmaal aangekomen hebben we afscheid genomen van de groep. We hebben echt geluk gehad dat we ook een leuke en gezellige groep hadden:).

24-8 Diezelfde avond wilden we nog terug gaan naar Surabaya met de nachtbus en de ferry. Als we die vrijdagavond om 7 uur vetrokken zou het betekenen dat we de volgende dag om 3 / 4 uur in de middag in Surabaya aankomen. Dit hielt in dat er ons een reis stond te wachten van 18 uur. Niet echt waar we zin in hadden, maar het scheelt de helft van de prijs vergeleken met een vliegticket. Van Senaru zijn we met een busje naar Senggigi gereden om daar onze backpacks op te halen en verder te rijden naar Mataram, de plek vanaf waar de nachtbus rijdt. Helaas was het al bijna 7 uur toen we in Senggigi aankwamen, dus zat er niks anders op dan in Mataram nog een nachtje slapen en de volgende dag terug gaan. Aan de ene kant ook wel fijn hoor, je bent zo gesloopt en je hebt veel behoefte aan een goede douche en slaap! Gelukkig wist de chauffeur nog een goede slaapplek, met warme douche! De eerste warme douche in 1 maand. Wat voelt dat goedddd!! Voordat we ergens wat gingen eten besloten we met goede hoop te kijken of de vliegtickets niet toevallig wat goedkoper waren geworden in vergelijking met de prijzen van de week ervoor… en jaaaaaa, een ticket voor 67 euro, 17 euro meer dan met de bus en ferry. Nou, voor die 17 euro meer maar een uurtje vliegen klinkt voor mij als een goede deal!:) In de Lonely Planet hadden we gekeken of er een restaurantje was waar we curry konden krijgen (zoals we altijd doen, haha!). Pappilon zou het wel kunnen hebben… maar die had volgens mij zin om verstoppertje te spelen, dus zijn we random een ander tentje ingelopen. Geluk bij een ongeluk een enorm boord met wokgroenten en vis met oestersaus gekregen voor 1 euro.. mmmmmmmmmm. Alles smaakt nog lekkerder wanneer je er bijna niks voor hoeft te betalen:), haha!
25-8 De volgende ochtend merkte ik toch wel wat van de felle zon die 3 dagen lang op mijn koppie heeft geschenen. Mijn gezicht brandde (dat wordt dus velletjes plukken over een paar dagen.. ) en de hoofdpijn was ook merkbaar ): Volgende keer maar beter insmeren met zonnebrand. Na een kaasbroodje te hebben gegeten die we de vorige avond hadden gekocht als ontbijt, zijn we allebei nog even rondgelopen in de grootste (en enigste) shopping mall van Lombok. Niet te lang, want 12 uur moesten we alweer naar het busstation om vanuit daar naar het vliegveld te gaan om de vlucht van 16.20 te nemen die ons weer zou brengen naar Surabaya.. waar we nu toch wel langer zouden blijven dan alleen een paar daagjes!

Zoals je leest, veel gezien en meegemaakt. Als je ooit op Lombok komt, de Rinjani trekking is een levenservaring! Het meest unieke wat ik tot nu toe heb gedaan. Na deze 4 weken reizen (wat een bofkont ben ik toch:)!! begint het ‘’echte’’ leven weer.. tijd om naar school te gaan. Ik ben heel benieuwd hoe het allemaal gaat lopen maar ik weet zeker dat het een hele leuke tijd wordt! We hebben het geluk dat we in oktober, wanneer de examens een beetje gunstig vallen, 2 weken vrij hebben… En met een verplichte aanwezigheid van 75% kunnen we er 3 weken van maken;)! Ook met kerst hebben we 2 weken vrij… dus genoeg tijd om nog meer van Indonesië te zien! Ik hou jullie op de hoogte en hoop dat iedereen ook een hele fijne zomer heeft gehad:).


Kussen en liefs vanuit Indonesië!

Helaas heb ik de (mooiste) foto’s van de Rinjani-top nog niet ontvangen omdat ze zelf ook nog aan het reizen is en de mogelijkheid er nog niet voor heeft gehad, zodra ik ze heb zal ik ze erbij voegen! Zo ook de foto’s van het duiken.

http://www.mijnalbum.nl/Album=IUXZITXH